ساعت فلش

از پرتگاه بي رحمي كه آرزوهايم هنوز هم،

با حس لغزندگي سراب،صحنه ي سقوط را تجربه مي كنند،

از تاريكي هايي كه هيچگاه روي خورشيد را به تماشا نخواهند نشست،

از سرزمين مترسك هايي كه آشيانه ي جغدهاي پير است،

از قديسيني كه مرا ديوانه ي شهر خطاب كرده اند.

و از خودم كه شب را ماوا گذيده ام بال مي گيرم و...

راه كج مي كنم به جاده هاي پير و پر از خاطرات دور

به كوچه هاي خاكي خيال پناه مي برم

آنجا كه مردمكان چشم هاي دختري،

هياهوي مه آلود آسمان را به سخره مي گيرند

و لباس هاي سرخش،چشم هاي مست خورشيد را، 

محو تماشايش مي كند.

     ... اسماعيل رضواني خو ...